2020-10-05 Artykuł

Sarkoidoza jest chorobą wieloukładową, występuje najczęściej u ludzi w wieku 20-40 lat, charakteryzuje się powiększeniem węzłów chłonnych wnęk oraz obecnością zmian śródmiąższowych płuc. W diagnostyce należy uwzględnić objawy kliniczne i radiologiczne oraz obecność ziarniniaków potwierdzoną badaniem histopatologicznym. U większości pacjentów obserwuje się spontaniczną remisję choroby. W leczeniu stosuje się kortykosteroidy, a w przypadku braku poprawy metotreksat, azatioprynę oraz przeciwciała anty-TNFα (tumor necrosis factor, czynnik martwicy nowotworów). 

W 90% przypadków przebieg sarkoidozy zdominowany jest przez objawy płucne. Pacjenci skarżą się na duszność, kaszel oraz ból w klatce piersiowej. Jest to konsekwencją postępujących zmian śródmiąższowych płuc. Objawy dodatkowe, takie jak gorączka, osłabienie, utrata masy ciała, obserwuje się u ok. 30% chorych. Sarkoidoza może mieć postać ostrą lub przewlekła. Postać ostra choroby to zespół Löfgrena, w którym występuje gorączka, zapalenie stawów, rumień guzowaty oraz powiększone węzły chłonne wnęk (u 60-80% chorych). Charakteryzuje się wysokim odsetkiem spontanicznej remisji (nawet do 80%). Zwrócić należy uwagę, że objawy zależą przede wszystkim od narządu, który dotknięty jest procesem chorobowym. Zmiany w wątrobie obserwuje się u 15-20% chorych, powstają zmiany guzkowe w miąższu, które mogą prowadzić do marskości wątroby, zwężenia naczyń i dróg żółciowych oraz cholestazy.
Wysłuchaj w formacie audio:

Copyright © Medyk sp. z o.o