Antybiotyki stanowią ważny element w terapii trądziku zwyczajnego poprzez oddziaływanie na jedno z podstawowych zjawisk zachodzących w patogenezie zmian trądzikowych – ograniczenie namnażania Propionibacterium acnes. Poza działaniem przeciwbakteryjnym istotne jest również ich działanie hamujące stan zapalny. W terapii miejscowej rekomendowane są: klindamycyna, erytromycyna oraz cykliczny węglan erytromycyny, które na ogół są bardzo dobrze tolerowane przez pacjentów. W cięższych postaciach trądziku znajdują zastosowanie antybiotyki doustne. Leki pierwszego wyboru stanowią tetracykliny (limecyklina, doksycyklina i rzadziej stosowany chlorowodorek tetracykliny), w przypadku ich nietolerancji lub przeciwwskazań zalecane są makrolidy. Towarzystwa dermatologiczne podkreślają znaczenie terapii skojarzonych w leczeniu trądziku. W celu zapobiegania rozwoju lekooporności zaleca się łączenie zarówno miejscowych, jak i ogólnych antybiotyków z nadtlenkiem benzoilu, retinoidami lub kwasem azelainowym. Takie postępowanie daje szansę na szybkie ustępowanie zmian trądzikowych.